[[en]]After all, the popular adage "standing still is going backwards" is not strange to us and we are not alone in this. The urge to save what can be saved is the reason for everyone to quickly launch commercial campaigns and new initiatives. However, that's not always the best idea. It is precisely because we sometimes do not stand still that we regress. Just look at the Top Gear programme presented by men who, like us, don't want to grow up. [[nl]]Het populaire adagium ‘stilstaan is achteruitgaan’ is ons immers ook niet vreemd. En daarin staan we niet alleen. De drang om te redden wat er te redden valt vormt bij iedereen de aanleiding om snel commerciële acties en nieuwe initiatieven te lanceren. Dat is echter niet altijd het beste idee. Want het is juist doordat we soms niet stilstaan, dat we achteruitgaan. Kijk maar naar het programma Top Gear dat wordt gepresenteerd door mannen die, net als wij, niet willen opgroeien.

[[en]]One of the producers described Top Gear as "the car show that has mainly non-car enthusiasts as viewers". In its original form, the coarse-mouthed Jeremy Clarkson (nickname Jezza), the youthful Richard Hammond (the hamster) and the serious James May (Captain slow) presented this series. With controversial comments or reviews like "this car is like herpes, fun to run with but less fun to live with," and flashy montages, the three miscreants portrayed their crazy adventures. With over 8 million viewers in the UK alone, Top Gear became the most watched BBC programme ever. The theme tune of Top Gear played a central role in my living room for years. Unfortunately, presenter Jeremy Clarkson fell out of favor after a strong dispute with a producer. Following his resignation Hammond and May also left, leaving the BBC with the rights to the format. Hoping to continue the success story, they hired a new trio to get the programme back up as soon as possible. Unfortunately the first episode had about half the viewer numbers. The figure halved again after the second episode, to stand under 1.9 million in the season finale. Ironic that just by switching presenters a programme about cars went down almost ingloriously. [[nl]]Eén van de producenten beschreef me Top Gear als ‘het autoprogramma dat vooral niet-autoliefhebbers als kijkers heeft’. In zijn oorspronkelijke vorm presenteerden de grofgebekte Jeremy Clarkson (bijnaam Jezza), de jeugdige Richard Hammond (de hamster) en de ernstige James May (captain slow) deze reeks. Met omstreden commentaar, of wat dacht je van een recensie als ‘deze wagen is als herpes, leuk om op te lopen maar minder leuk om mee te leven’, en flitsende montages brachten de drie onverlaten hun dolle avonturen in beeld. Met soms meer dan acht miljoen kijkers in het Verenigd Koninkrijk alleen werd Top Gear het best bekeken BBC programma ooit. Ook in mijn huiskamer speelde de openingstune van Top Gear jarenlang een centrale rol. Helaas viel presentator Jeremy Clarkson uit de gratie door een stevig dispuut met een producent. Na zijn ontslag stapten ook Hammond en May op, waardoor de BBC achterbleef met de rechten op een format. In de hoop het succesverhaal verder te zetten, stelden ze een nieuw trio aan om zo snel mogelijk weer op de buis te verschijnen. Helaas, de eerste aflevering haalde ongeveer de helft van de kijkers. Het kijkcijfer halveerde nogmaals na de tweede aflevering om bij de seizoensfinale te stranden onder de 1,9 miljoen. Ironisch dat net een autoprogramma door te schakelen bijna roemloos ten onder ging.

© Top Gear

[[en]]But it is human to want to leap into action quickly in times of bad luck. This can be partly explained by "the illusion of control". This means that we overestimate how much influence we can exert on a situation through our behavior. It is often wiser to halt our reactivity and pay more attention to the "look before you leap" principle. You can call it "thinking ahead".  This is at the heart of the buzzword proactivity. It requires us to suppress for a moment our natural tendency to take action, thus creating the time and space to think ahead. It can be done by building in a number of mechanisms. [[nl]]Maar het is menselijk, om in tijden dat het tegenslaat, vooral snel weer in actie te willen gaan. Deels valt dit te verklaren door ‘the illusion of control’. Dit betekent dat we overschatten hoeveel invloed we kunnen uitoefenen op een situatie door ons gedrag. Het is vaak verstandiger om onze reactiviteit een halt toe te roepen en het ‘bezint eer ge begint’ principe wat meer te huldigen. Je kan het ‘vooruitdenken’ noemen. Dit laatste is de kern van het modewoord pro-activiteit. Dit vereist dat we onze natuurlijke neiging tot actie even onderdrukken en zo de tijd en ruimte te creëren om vooruit te denken. Dit kan, door enkele mechanismen in te bouwen.

[[en]]A first mechanism is daring to say 'no'. However, this is not as easy as it seems. Our enthusiasm often causes us to say "yes" to too much. When Arnoud and I launched StreetwiZe in 2007, we lost a lot of focus by saying "yes" too often. We've used them all: that "yes" to yet another "interesting meeting", a "yes" to that "unique opportunity" or a "yes" to a "chance of more exposure". In retrospect, we should have said “no” more frequently to people or proposals. This doesn’t only apply to us. Ask yourself or your organisation the question "what should we say" no "to?" A good touchstone is the mission of the organisation, then it will get some attention. [[nl]]Een eerste mechanisme is durven ‘nee’ zeggen. Dit is echter minder makkelijk dan het lijkt. Vaak zorgt ons enthousiasme er juist voor dat we op teveel ‘ja’ zeggen. Toen Arnoud en ikzelf in 2007 StreetwiZe lanceerden, zijn we heel wat van onze focus verloren door teveel ‘ja’ te zeggen. We hebben ze allemaal benut: die ‘ja’ op een zoveelste ‘interessante ontmoeting’, een ‘ja’ op die ‘unieke opportuniteit’ of een ‘ja’ op een ‘kans op meer bekendheid’. Achteraf gezien hadden we beter eens meer ‘nee’ gezegd tegen mensen of voorstellen. En dit geldt niet alleen voor ons. Dus stel jezelf of jouw organisatie eens de vraag ‘waartegen zeggen we beter eens ‘nee’?’ Een goede toetssteen is de missie van de organisatie, dan krijgt die ook eens wat aandacht.  

[[en]]As a second mechanism, we would do better to install the habit of allowing frustration, rather than seeing frustration as something we need to get rid of quickly. The Mobile School story can serve as inspiration here. Rather than wanting to quickly resolve a frustration Arnoud, all credit to him, admitted and analyzed this frustration. Suppressing the tendency to solve something quickly has led to a more sustainable approach in the form the school takes and that we now use in 30 countries. [[nl]]Als tweede mechanisme installeren we beter de gewoonte om frustratie toe te laten, eerder dan frustratie te zien als iets waar we snel vanaf moeten. Het Mobile School verhaal kan hier als inspiratie dienen. Eerder dan snel een frustratie te willen oplossen heeft Arnoud, ere wie ere toekomt, de frustratie toegelaten en geanalyseerd. De neiging onderdrukken om snel iets op te lossen heeft geleid tot een meer duurzame aanpak in de vorm van het schooltje dat we nu inzetten in 30 landen.  

[[en]]Daring to stand still, to take a break, is a third mechanism that allows us to think ahead more clearly. I am always amazed at how many people eat their lunch in front of the computer screen. The downside to this isn't just a malfunctioning keyboard. Lack of a break leads to overstimulation and fatigue. Literally give your mind a rest, take a walk or a nap. [[nl]]Durven stilstaan, even pauze nemen, is een derde mechanisme dat ons in staat stelt om meer vooruit te denken. Ik sta er steeds verbaasd van hoeveel mensen hun boterhammetjes verorberen voor het computerscherm. Het nadeel hiervan is niet alleen een slecht functionerend toetsenbord. Het ontbreken van een pauze leidt tot overprikkeling en vermoeidheid. Geef je geest ook letterlijk wat rust, door een wandeling of een dutje.

[[en]]Finally we can best install the "what if" mechanism. Few, if any, people are able to work proactively in times of absolute crisis. We would therefore do well to take a moment, in tempore non suspecto, where we ask ourselves 'what if' questions. As an individual you can ask yourself "what if I can no longer do this job?". As an organisation you can introduce the question "what if our service is no longer possible?". To have a meaningful answer to these questions, you should ask them before they become a reality. [[nl]]En tot slot installeren we best het ‘wat als’ mechanisme. Weinig tot geen mensen zijn in staat om proactief te werken in tijden van absolute crisis. We doen er dan ook goed aan om in tempore non suspecto ook eens een moment te prikken waar we onszelf ‘wat als’ vragen stellen. Persoonlijk kan je jezelf de vraag stellen ‘wat als ik deze job niet meer kan doen?’. Als organisatie kan je de vraag introduceren ‘wat als onze dienst niet langer tot de mogelijkheden behoort?’. Wanneer je op deze vragen een zinvol antwoord verwacht dan doe je er goed aan ze te stellen voor je ze moet stellen.

[[en]]And if you’ll excuse me now, I'll just take a break. [[nl]]En als u mij nu wil verontschuldigen, ik neem even een pauze.

‍

[[en]]More Streetfood for Thought? [[nl]]Meer Streetfood for Thought?