[[en]]Clearly, since the recurrent financial, economic and social crises since the 1970s, our market functioning has been under pressure. [[nl]]Het is duidelijk dat sinds de recurrente financiële, economische en sociale crisissen sinds de jaren ‘70 onze marktwerking onder druk staat.
[[en]]Historically, and I don't need to explain this to you, there are two views on how the market should develop and stay in balance. Either we start from the idea of profit and performance. Good companies achieve good results and set the standard of how things should be done. This is the concept behind free market theory. Another view departs from a standard, or an ideology, and aligns results and efforts accordingly. We find this ideology in some market economies, of which communism is an example. And historically, neither led to satisfactory results. [[nl]]Historisch, en dat hoef ik u niet uit te leggen, zijn er twee visies op hoe de markt zich moet ontwikkelen en in balans blijft. Ofwel vertrekken we vanuit de idee van profit en performance. Goede bedrijven halen goede resultaten en zetten de standaard hoe het moet. Dit is het concept achter de vrije markt theorie. Een andere visie vertrekt vanuit een standaard, of een ideologie, en stemt de resultaten en inspanningen daarop af. Dit ideeëngoed vinden we in de sommige markteconomieën terug, waarvan het communisme een voorbeeld is. En historisch leidden geen van beiden tot een bevredigend resultaat.
[[en]]Let's start with the idea that good results lead to healthy self-selection and setting the standard. That sounds nice but Churchill said it back in 1945 'the inherent vice of capitalism is the unequal sharing of blessings'. In 2018, 26 business tycoons owned as much as the world's 3.8 billion poorest people. And like top management salaries, the environmental cost, now estimated at $4.7 trillion, continued to rise exponentially. By the way, I thought it was better to use the word top management rather than CEOs in this context. To the CEO reader: you can thank me later. Socially, we are in a situation where there are as many as 4 million people working in slavery and that figure is increasing, not decreasing, by 2022. So that good results ensure that quality rises to the top, or leads to a standard to be emulated, is a myth. The standard simply becomes getting more and more results, at the expense of more and more inequality. [[nl]]Laten we beginnen met de idee dat goede resultaten leiden tot een gezonde zelfselectie en het zetten van de standaard. Dat klinkt mooi maar Churchill zei het al in 1945 ‘the inherent vice of capitalism is the unequal sharing of blessings’. In 2018 bezaten 26 business tycoons evenveel als de 3,8 miljard armsten op deze wereld. En net zoals de lonen van het topmanagement bleef ook de milieukost, intussen geschat op 4,7 triljoen dollar, exponentieel stijgen. Het leek me in deze context trouwens beter het woord topmanagement dan ceo’s te gebruiken. Aan de CEO lezer: u mag mij straks bedanken. Sociaal zitten we in een situatie dat er maar liefst 4 miljoen mensen werken in de slavernij en dat cijfer neemt anno 2022 nog toe, niet af. Dat goede resultaten ervoor zorgen dat kwaliteit komt bovendrijven, of leidt tot een na te streven standaard, is dus een mythe. De standaard wordt gewoon het halen van steeds meer resultaat, ten koste van steeds meer ongelijkheid.
[[en]]So is setting a regulated standard a better option? Well, before the limited bevy of leftist slobs in this readership pull out their Che Guevara t-shirts to answer this question in the affirmative once again the words of Churchill. Who said 'the inherent virtue of socialism is the equal sharing of miseries'. Take the example of China. By the late 1970s, the continent was 40% dependent on imported grain. Production of other crops was also far below international averages leading to poverty and inequality. Reform in 1978 gave farmers ownership and the mandate to create higher yields. The harvest increased by 102 million cubic metres ánd the average farmer's salary tripled. Unfortunately, in addition to increased yields, this led to even greater inequality among farmers. [[nl]]Is het zetten van een gereguleerde standaard dan een betere optie? Welnu, alvorens dat de beperkte schare linkse sloebers in dit lezerspubliek hun Che Guevara t-shirts uit de kast halen om deze vraag positief te beantwoorden weerom de woorden van Churchill. Die zei ‘the inherent virtue of socialism is the equal sharing of miseries’. Neem het voorbeeld van China. Tegen eind de jaren ‘70 was het continent voor 40% afhankelijk van geïmporteerd graan. Ook de productie van andere gewassen lag ver onder de internationale gemiddelden hetgeen leidde tot armoede en ongelijkheid. Door de hervorming in 1978 kregen de boeren eigenaarschap en het mandaat om meeropbrengsten te creëren. De oogst nam toe met 102 miljoen kubieke meter én het loon van de gemiddelde landbouwer verdrievoudigde. Helaas, naast meer rendement leidde dat tot een nog grotere ongelijkheid tussen de boeren.
[[en]]So what do we learn from this? Well, Alex Edmans (Professor of finance, LBS) puts it nicely in the metaphor of the cake. The pie is a representation of the value a company creates today by distributing profits to shareholders and adding value at the societal level. Traditionally, the distribution of the pie results in inequality. [[nl]]Wat leren we hier nu uit? Wel, Alex Edmans (Professor of finance, LBS) verwoordt het mooi in de metafoor van de taart. De taart is een voorstelling van de waarde die een bedrijf vandaag creëert door aandeelhouders winst uit te keren en een waarde toe te voegen op maatschappelijk vlak. Traditioneel resulteert de verdeling van de taart in ongelijkheid.
[[en]]In a highly regulated economy, a limited group chooses who gets pie and who does not. In a liberal economy, things are already not much better. Do shareholders want more profits distributed? Well, then give them a bigger piece of the pie and reduce the slice of society's pie. 'Pieconomics' assumes that if we dare to think in the long term, and not make the share of social value smaller, everyone will benefit. A great example of this is the circular economy. Reusing scarce raw materials creates a new business model that generates both classic profit and social profit value. So let's make the cake bigger for everyone and move away from the traditional growth model where more profit for one party means loss for another. [[nl]]In een sterk gereguleerde economie kiest een beperkte groep wie taart krijgt en wie niet. In een liberale economie is het al niet veel beter. Willen de aandeelhouders meer winst uitgekeerd? Welnu, dan geef je ze een groter stuk van de taart en verklein je het stukje maatschappelijke taart. ‘Pieconomics’ gaat ervan uit dat als we op de lange termijn durven denken, en het aandeel maatschappelijke waarde niet kleiner maken, iedereen er beter van wordt. Een mooi voorbeeld hiervan is de circulaire economie. Door schaarse grondstoffen te gaan herbruiken onstaat er een nieuw bedrijfsmodel dat zowel klassieke profit als social profit waarde genereert. Dus laten we de taart groter maken voor iedereen en afstappen van het traditionele groeimodel waarbij meer winst voor één partij, verlies betekent voor een ander.
