[[en]]A Carefree Childhood [[nl]]Kinderlijke onbevangenheid

[[en]]I had all the correct cards, right from the start: born in this fine country, in a warm family and at a fantastic time. Pure luck, of course, not a bit of it earned. I did well at school, had a handful of friends and for years fluttered carefree between home, school and hobbies. And I did this within a radius of barely five kilometres.
I didn’t shine at anything in particular, but I enjoyed and especially enjoyed a lot of: ballet, youth clubs, athletics, handball, volleyball, windsurfing, horse-riding, and theatres. A carefree childhood. Life was naturally easy and for a long time I had little idea that it could be any different. Of course bad things happened too, sometimes close to home, but in that carefree period what was most striking was the televised coverage of the famine in Ethiopia. Via Bob Geldhof and Band Aid, the charity industry slid into our schools too and suddenly I felt compelled to wash cars in order to collect money. It probably didn’t bring in any more than 100 francs (perhaps I even thought that I could make a difference with that) but mainly I appeared to have lost a few blinkers. [[nl]]Van bij de start trok ik alle juiste kaarten: geboren in dit fijne land, in een warm gezin en in een geweldige tijdsperiode.  Pure mazzel natuurlijk, zonder enige verdienste.  Ik deed het goed op school, had een handvol vriendinnen en fladderde jarenlang zorgeloos tussen thuis, school en hobby’s. Een actieradius van amper vijf kilometer. Ik blonk niet bepaald uit in iets, maar deed veel graag en vooral graag veel: ballet, chiro, atletiek, handbal, volleybal, windsurfen, paardrijden, toneel. Kinderlijke onbevangenheid alom. Het leven ging vanzelfsprekend gemakkelijk en lange tijd had ik weinig besef dat het ook anders kon. Natuurlijk gebeurden er ook wel nare dingen, soms dicht bij huis, maar wat er in die zorgeloze tijd toch vooral bovenuit stak was die getelevisioneerde hongersnood in Ethiopië. Via Bob Geldof en Band Aid sloop de liefdadigheidsindustrie ook bij ons de scholen binnen en plots voelde ik mij geroepen om auto’s te wassen en geld in te zamelen. Het leverde wellicht niet meer dan 100 frank op (misschien dacht ik zelfs wel daarmee een verschil te kunnen maken) maar ik bleek vooral een paar oogkleppen verloren te hebben.

[[en]]After Ethiopia, The Troubles in Northern Ireland appeared on my radar. And not much later Iraq too, with a war that was broadcast live, straight into our living room. I followed these conflicts closely and made somewhat pathetic scrapbooks about them. In the meantime, I had become a teenager, still enjoyed life but had seen enough of the Bloso sports camps. From now on I would sign up every summer for a volunteer camp. I left, whistling, for dangerous places such as Belfast and Cairo. I worked there with street kids not much younger than myself and came up against my enormous naivety. A good lesson. [[nl]]Na Ethiopië kwamen The Troubles in Noord-Ierland op mijn radar. En niet veel later ook Irak, met een oorlog die live tot in onze huiskamer kwam. Ik volgde die conflicten op de voet en maakte er ietwat pathetische plakboeken over. Ondertussen was ik een puber geworden, kleurde nog steeds mooi binnen de lijntjes maar hield de Bloso-kampen wel voor bekeken. Vanaf nu zou ik iedere zomer present tekenen voor een vrijwilligerskamp. Fluitend trok ik dan naar gevaarlijke oorden, zoals Belfast en Caïro. Ik werkte er met straatgasten niet veel jonger dan mezelf en botste er op mijn enorme naïviteit. Een goeie les.

‍

[[en]]Time to get serious [[nl]]Time to get serious

[[en]]In ’93 I started in Leuven in the Faculty of Psychology. During my studies I switched over to criminology. I enjoyed student life and the long summers were ideal for going out. But again Leuven was small and sheltered. And so for my last year I left for exotic Sheffield (UK). Sheffield was in many ways an eye opener. [[nl]]In ’93 begon ik in Leuven aan de Faculteit Psychologie. Tijdens mijn licenties schakelde ik over naar criminologie. Het studentenleven smaakte en de lange zomers waren ideaal om erop uit te trekken. Maar Leuven was toch vooral opnieuw klein en beschermend. En dus trok ik voor mijn laatste jaar naar het exotische Sheffield (UK). Sheffield was op velerlei vlak een openbaring.

[[en]]So for example the openness and assertiveness of my fellow students and teachers amazed me. A severe contrast with what I was used to in the Catholic University of Leuven. Later, in the US, I was even more surprised by (and secretly also admired) so much youthful arrogance and belief in one’s own capabilities. In Sheffield I finally wrote the thesis that I wanted: ‘Rape and Sexual Aggression during Armed Conflict.’  An analysis of the great wars and some more recent conflicts such as Yugoslavia and Rwanda. My mother was not wrong, it was a terrible subject. It was human responsibility more than academic curiosity that drew me to this subject. Scrapbooks finished. Time for serious work. [[nl]]Zo verbaasde mij bijvoorbeeld de openheid en assertiviteit van mijn collega-studenten én docenten. Een schril contrast met wat ik aan de KU Leuven gewoon was. Later, in de VS, zou ik nog meer versteld staan (en ook stiekem wel wat bewondering voelen) voor zoveel jonge arrogantie en geloof in eigen kunnen. In Sheffield schreef ik uiteindelijk ook de thesis die ik wou: ‘Rape and Sexual Aggression during Armed Conflict’. Een analyse van de grote oorlogen en enkele meer recente conflicten zoals die van Joegoslavië en Rwanda. Mijn moeder had geen ongelijk, het was een vreselijk onderwerp. Maar meer nog dan academische nieuwsgierigheid was het gewoon menselijke verontwaardiging die mij tot dit thesisonderwerp noopte. Gedaan met de plakboeken. Tijd voor het serieuzere werk!
[[en]]After criminology I went on to study International Relations and round about the turn of the century, I left for America where I was accepted in Notre Dame for a year in Peace Studies. I was well on track. [[nl]]Na criminologie studeerde ik nog Internationale Betrekkingen en rond de eeuwwisseling trok ik naar Amerika waar ik was toegelaten op Notre Dame voor een jaar Peace Studies. I was well on track.

[[en]]But love threw a spanner in the works and I returned early from the US. Love didn’t last and my job in the Ministry of Justice didn’t work out either. After that everything went a bit wrong: I moved to Honduras for a year (helping in the ViaVia Café and Hotel) and on my return landed among the nursing students. That was, mmm …, a sidestep. I didn’t feel at home in the studies but I reined in the unsettled child in me and after the course I immersed myself in the stability of the pharmaceutical industry. [[nl]]Maar liefde gooide roet in het eten en ik kwam vervroegd terug uit de VS. De liefde bleef niet duren en mijn job bij het Ministerie van Justitie bekoorde ook niet. Waarna het een beetje alle kanten uitging: ik verkaste voor een jaar naar Honduras (hielp er mee in het ViaVia Café&Hotel) en belandde bij mijn terugkeer op de banken van verpleegkunde. Dat was, euh, een zijstap. Ik voelde me niet thuis in die studie maar legde het onrustige kind in mij aan banden en dook na mijn opleiding onder in de stabiliteit van de farmaceutische industrie.

[[en]]From the heart, but also with the head [[nl]]Vanuit het hart, maar mét verstand

[[en]]In the beginning I had what I wanted: interesting job, pleasant colleagues and, yes, good conditions. But after 7 years it was over. I started to get itchy feet. I was homesick for my earlier interests and passions. I took parental leave and applied for positions in the non-profit sector – first of all selectively, and finally very widely. The transition appeared more difficult than expected. There was no-one waiting for me: ‘I did not speak the jargon,’ ‘had no experience in the sector’, or ‘they were afraid that my choice would be short-lived’. I didn’t get anywhere was immediately rejected at the administrative stage and didn’t even get one interview. [[nl]]Aanvankelijk had ik het naar mijn zin: interessante job, leuke collega’s en jawel, mooie voorwaarden. Maar na 7 jaar was het vat af. Bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan: ik had heimwee naar mijn vroegere interesses en passies. Ik nam ouderschapsverlof en solliciteerde mij rijk in de non-profit – eerst nog wel overwogen, uiteindelijk heel breed. De overstap bleek moeilijker dan verwacht. Er zat niemand op mij te wachten: ‘ik sprak het vakjargon niet’, ‘had geen ervaring binnen de sector’ of ’ze vreesden dat mijn keuze toch niet duurzaam was’. Ik geraakte nergens aan de bak, lag er administratief al meteen uit en kreeg niet één gesprek vast.

[[en]]Therefore I picked up the thread again as a clinical researcher, albeit part-time, so that one day a week I could do what I really felt like. And so it came about that five years ago I started as a volunteer in the Mobile School office. However this did not give me the peace of mind I was hoping for. On the contrary it made it painfully obvious that I was not on the right professional path. After about another three years, I finally threw in the towel. I thanked the pharmaceutical world, embraced unemployment and would become a full-time job applicant. That was the plan in any case, because before I had updated my CV there was an unexpected opportunity with StreetwiZe. [[nl]]Dus pikte ik opnieuw de draad op als klinisch onderzoeker, weliswaar parttime zodat ik één dag per week kon doen waar ik echt goesting van kreeg. En zo kwam het dat ik vijf jaar geleden bij Mobile School aan de slag ging als kantoorvrijwilliger. Het bracht echter niet de verhoopte rust. Integendeel, het maakte gewoon pijnlijk duidelijk dat ik professioneel niet op het juiste pad zat. Na nog eens drie jaar gooide ik de handdoek definitief in de ring.  Ik bedankte de farmawereld, omarmde de werkloosheid en zou voltijds solliciteren. Althans, dat was het plan, want nog voor ik goed en wel mijn CV had opgesmukt was daar een onverhoopte kans bij StreetwiZe.


[[en]]Now, two years later, I thank my lucky stars every day. It really feels like coming home here. The hybrid nature of our organisation matches perfectly with who I am: from my heart and my head. [[nl]]Nu, twee jaar later, prijs ik mezelf nog elke dag gelukkig. Het voelt hier werkelijk als thuiskomen. Het hybride karakter van onze organisatie matcht perfect met wie ik ben: vanuit het hart maar mét verstand.
[[en]]You can find me in the wings of StreetwiZe. In my back office, with my two requisites (a telephone and a computer) I plan the StreetwiZe training courses and sprinkle logistic magic around. I kick our database system a little bit and here I can channel my neurosis (to make lists of everything). [[nl]]Mij kan je vinden in de coulissen van StreetwiZe. Vanachter mijn bureau, met mijn twee rekwisieten (een telefoon en een computer) plan ik de StreetwiZe trainingen en strooi ik logistieke toverkracht rond.  Ik kick ook een beetje op ons datasysteem en kan hier mijn dwangneurose (om van alles lijstjes te maken) kanaliseren.
[[en]]In addition to my comfortable back office chair, I also have a fantastic chair at home for reading. But what I love the most is to be continually on the move: biking or running, in the woods or mountains. And, yes, I also talk to our pets from time to time. The ideal profile, therefore, to support the StreetwiZe story. [[nl]]Naast mijn goed zittende backoffice stoel heb ik thuis ook een geweldige zetel, om in te lezen. Maar het liefst van al ben ik nog steeds onderweg: fietsend of lopend, in de bossen of de bergen. En ja, ik praat ook al wel eens met onze huisdieren. Het ideale profiel dus om dit StreetwiZe verhaal te ondersteunen.

[[en]]My favourite Street Skill? Positive focus. It is the beginning of so much more. So simple and yet at the same time also so difficult. It is easy to list the negatives when we have a whole lot of difficulties on our shoulders. I also catch myself doing this many times. It’s a shame, of course, because it’s mostly in my own hands. Work in progress! [[nl]]Mijn favoriete Street Skill?  Positieve focus!  Het is het begin van zo veel meer. Zo eenvoudig ook en toch ook weer zo moeilijk. We inventariseren met gemak het negatieve terwijl we heel wat mogelijkheden over het hoofd zien. Ik betrap mezelf er ook zo vaak op. Zonde natuurlijk, want ik heb meestal zelf het heft in handen. Work in progress!

[[en]]Tags [[nl]]Tags

[[en]]Fun • energetic • efficient • trustworthy • go-getter • empathic • big heart • always hunger • resourceful • knows what she wants • veeery supporting, veeery supportive • dry humor • sporty • powerful woman • considerate • helpful • cheerful • performance oriented • proactive • authentic • committed • active listener • sincere • sober [[nl]]Fun • energiek • efficiënt • betrouwbaar • doorzetter • empathisch • groot hart • altijd honger • vindingrijk • weet wat ze wil • veeery supporting, veeery supportive • droge humor • sportief • sterke madam • attent • behulpzaam • goedlachs • resultaatsgericht • pro-actief • stevig in de schoenen en voeten op de grond • authentiek • toegewijd • actieve luisteraar • integer • nuchter • snuifje humor • opgewekt