[[en]]“Says who?” I ask. One of her besties told her so. “Do you know why?” Gasping for breath, she shakes her head. No, she does not know. “Is it possible to hang out with other kids tomorrow?” She shakes her head again. No. Then she adds, resigned: “The others also belong to groups, it’s not as if I can just go and stand with them.” I cannot believe what I hear. [[nl]]Wie dat dan zegt, vraag ik. Ze heeft het van haar beste vriendin. En of ze weet waarom. Naar adem happend schudt ze het hoofd. Neen, dat weet ze niet. Of het een optie is dat ze morgen anders even met wat andere kinderen optrekt? Opnieuw schudt ze van neen, gelaten nu: “Die vormen toch ook allemaal groepjes, daar kan ik toch niet zomaar gaan bijstaan.” Ik weet niet wat ik hoor.
[[en]]I remember she was invited for a birthday party a couple of weeks ago by friends. At least that’s what I thought they were; friends. They all agreed to turn up in unicorn onesies. For those who don’t know what a onesie is: it is some sort of piyama, in one piece, with a hoodie. Onesies are available in almost any conceivable shape and form and perfectly suit as a disguise. I realise now that a small gang was formed there and then, with its own name, identity and a common goal; avoiding ‘lonliness’, as it were. [[nl]]Ik herinner me hoe ze enkele weken geleden met wat in mijn ogen gewoon een aantal vriendinnetjes en vriendjes waren, uitgenodigd was voor het verjaardagsfeestje van een van hen. En hoe ze toen afgesproken hebben om daar allemaal in een eenhoornonesie te verschijnen. Voor wie dat niet kent: een ‘onesie’ is een soort van pyjama, in één stuk en met een kap, die dezer dagen in de meest diverse vormen en gedaanten verkrijgbaar is en op die manier eigenlijk evengoed als verkleedpak dienst kan doen. Wat ik me nu realiseer, is dat daar en dan een kleine bende ontstaan is, met een eigen naam, een eigen identiteit. Én een overkoepelend doel, nl. het vermijden van ‘lonliness’, zeg maar.
[[en]]In the course of the evening things get clearer and it turns out she is not the only one who got kicked out of the squad. A group conversation starts on Messenger with 5 outcasts. What remains unclear however, is who the mastermind is behind this social skimming. I ask her whether there is a leader in the squad and if it could be that person. She nods yes, and then shakes her head. She suspects something but apparently, the roles are not very clear. [[nl]]In de loop van de avond wordt duidelijk dat ze niet de enige is die uit de squad gezet is. Op Messenger ontstaat een groepsgesprek met uiteindelijk 5 gedupeerden. Wat onduidelijk blijft, is wie het brein is achter de uitdunning. Ik vraag haar of er een leider is binnen de squad en of het die leider zou kunnen zijn die aan zet is. Ze knikt van ja, en ook van neen. Ze heeft een vermoeden, maar echt uitgesproken lijken de rollen niet te zijn.
[[en]]A bit later, however, it seems that there is a lobbyist in the gang that’s falling apart! While some of the outcasts make plans to start a new ‘awkward’ (they do spell that one right) alternative squad, the lobbyist informs my daughter that he’s been able to fix that she, and only she, can step back into the gang again. It remains unclear whom he obtained the favour from, or in other words, who’s behind the coup. Our kitchen is instantly transformed into a temporary crisis management HQ and we discuss the situation. [[nl]]Al blijkt er even later op zijn minst een lobbyist in het uiteengevallen team te zitten! Want terwijl de gedumpten online plannen smeden over de oprichting van een ‘awkward’ (dat spellen ze dan weer goed!) alternatief voor de squad, laat een van de overgebleven leden weten dat hij heeft kunnen fiksen dat zij, maar enkel zij, weer deel mag uitmaken van de squad. Bij wie hij dat verkregen heeft en wie met andere woorden de couppleger van dienst is, blijft onduidelijk. In onze tot Hertoginnedal omgedoopte keuken bespreken we de situatie.
[[en]]Of course, she is relieved that she’s part of the squad again but she does not agree with the fact that the others are still excluded. She courageously decides to fight and let the squad know that if the others aren’t welcome anymore, she will step out. [[nl]]Ze is opgelucht natuurlijk dat ze terug welkom is, maar ze vindt het niet kunnen dat de anderen uitgesloten blijven. En dus neemt ze het moedige besluit om haar strijd te strijden en aan te geven dat het voor haar niet meer hoeft als ook de anderen niet opnieuw in de squad opgenomen worden.
[[en]]The next morning, she is anxious when she leaves for school. We have imagined all ‘worst case scenarios’ and discussed how to best handle each one of them. Some rationalising won’t hurt, is our opinion. All in all, she looks quite serene, I think. [[nl]]De volgende ochtend vertrekt ze met een klein hartje naar school. We hebben alle mogelijke ‘worst case scenarios’ doorgenomen en bekeken hoe ze met elk van die situaties het best kan omgaan. Een beetje rationaliseren kan geen kwaad, lijkt ons. Ze ziet er alles bij elkaar sereen uit, vind ik.
[[en]]That day I’m pretty nervous and I make sure I’m home as early as possible. She is drawing when I get back, and when I ask how her day was, she says “Oh, okay.” Almost indifferently, without looking up. “Okay…?” I ask, relieved and not relieved at all. She stops drawing, looks at me and repeats: “Just okay.” For a second, I think it was all a nightmare, but when your kid cries her eyes out, it’s hard to forget. So, I continue: “And the squad?” Only then, she seems to remember the night before as well. [[nl]]Het is nagelbijten die dag en ik zorg dat ik die avond zo vroeg mogelijk thuis ben. Ze is aan het tekenen, en als ik haar vraag hoe het was, zegt ze: “Oh, goed.” Achteloos haast. Zonder opkijken. “Hoe, goed?” vraag ik, opgelucht en ook niet. Ze stopt met tekenen, kijkt me aan en herhaalt: “Gewoon, goed.” Even denk ik dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als je kind dikke tranen huilt, dan lopen die dagenlang langs je netvlies. En dus ga ik door: “En met de squad?!” Dan pas lijkt ook zij zich de vorige avond te herinneren.
[[en]]She tells me about arriving at school and everybody acting as if nothing happened, and the way they played like usual. Everybody? Yes, everybody. And nobody asked questions? No, nobody did. She didn’t either, she forgot. I don’t get it. The squad exploded without a clear reason and the spin-off reintegrated mysteriously without a sound or comment, within 24 hours. More so, none of the members seem to be interested in who hit the red button and why. The unicorns are reunited and trot happily ever after. No need for feedback. [[nl]]Ze vertelt hoe ze op school kwam en iedereen deed alsof er niks aan de hand was en hoe ze samen gespeeld hebben zoals gewoonlijk. Iedereen? Jawel, iedereen. En of niemand dan vragen gesteld heeft. Neen, dat heeft niemand gedaan. Ook zij niet, dat is ze gaandeweg glad vergeten. Ik snap er niets van. De squad blijkt, zonder dat iemand dat officieel uitgesproken heeft, uit elkaar gespat te zijn, om vervolgens op even mysterieuze wijze ook weer aan elkaar te groeien, en dat in amper 24 uur. Bovendien lijkt geen van de leden te willen doorgronden wie op de rode knop gedrukt heeft en waarom. De eenhoorns sluiten de rangen en draven vrolijk voort alsof er nooit iets gebeurd is. Geen feedback nodig.
[[en]]I don’t get it. And I tell her. “Hmmm”, she says. “That’s the way it goes in the squad.” Laughing out loud, she adds: “But that’s something you cannot understand.” She is right. That is cooperatieve competition, too: That lovely exclusivity of your own squad. You get energy from the down times. Even if they hit you from within. And nobody will understand just exactly how that works. [[nl]]Ik snap er niets van. En dat zeg ik haar. “Tja,” zegt ze monkelend. “Zo zijn we in de squad, hè.” En schaterend voegt ze toe: “Maar dat kan jij niet begrijpen.” Ze heeft gelijk. Ook dat is coöperatieve competitie: de heerlijke exclusiviteit van je eigen unieke zwerm. Je haalt er energie uit als je klappen gekregen hebt. Zelf als die van binnenuit kwamen. En niemand die zal vatten hoe dat precies komt.
[[en]]Later that evening I gather my ‘posse’ around me for a well-deserved aperitif. Even if, deep down, this story hasn’t finished yet, for me. I decide to keep a close eye on this squad, ‘cause nobody messes with the Vanbiervlietjes. [[nl]]Even later haal ik mijn hoogsteigen ‘posse’ aan tafel voor een welverdiend aperitief. Al is dit verhaal diep in me allesbehalve afgesloten. Ik besluit die squad nauwlettend in de gaten te houden. Want nobody messes with the Vanbiervlietjes.
[[en]]This story was read & approved by the daughter involved. [[nl]]Dit verhaal werd gelezen en goedgekeurd door de betrokken dochter.
